بهارم دخترم صحرا هياهوست

چمن زير پر و بال پرستوست

کبود آسمان همرنگ درياست

کبود چشم تو زيبا تر از اوست

بهارم دخترم نو روز آمد

تبسم بر رخ مردم کند گل

تماشا کن تبسم هاي او را

تبسم کن که خود را گم کند گل

بهارم دخترم دست طبيعت

اگر از ابرها گوهر ببارد

وگر از هر گلش جوشد بهاري

بهاري از تو زيبا تر نيارد

بهارم دخترم چون خنده صبح

اميدي مي دمد در خنده تو

به چشم خويشتن مي بينم از دور

بهار دلکش آينده تو

....................

ديوانه

يکي ديوانه اي آتش بر افروخت

ر آن هنگامه جان خويش را سوخت

همه خاکسترش را باد مي برد

وجودش را جهان از ياد مي برد

تو همچون آتشي اي عشق جانسوز

من آن ديوانه مرد آتش افروز

من آن ديوانه آتش پرستم

در اين آتش خوشم تا زنده هستم

بزن آتش به عود استخوانم

که بوي عشق برخيزد ز جانم

خوشم با اين چنين ديوانگي ها

که مي خندم به آن فرزانگي

به غير از مردن و از ياد رفتن

غباري گشتن و بر باد رفتن

در اين عالم سرانجامي نداريم

چه فرجامي ؟ که فرجامي نداريم

لهيبي همچو آه تيره روزان

بساز اي عشق و جانم را بسوزان

بيا آتش بزن خاکسترم کن

مسم در بوته هستيي زرم کن

عارف

.............

چشم من روشن

آخر اي دوست نخواهي پرسيد

که دل از دوري رويت چه کشيد

سوخت در آتش و خاکستر شد

وعده هاي تو به دادش نرسيد

داغ ماتم شد و بر سينه نشست

اشک حسرت شد و بر خاک چکيد

ن همه عهد فراموشت شد

چشم من روشن روي تو سپيد

جان به لب آمده در ظلمت غم

کي به دادم رسي اي صبح اميد

آخر اين عشق مرا خواهد کشت

عاقبت داغ مرا خواهي ديد

دل پر درد فريدون مشکن

که خدا بر تو نخواهد بخشيد

............

عارف

........

دوست

همه ذرات جان پيوسته با دوست

همه انديشه ام انديشه اوست

نمي بينم به غير از دوست اينجا

خدابا اين منم يا اوست اينجا ؟

........

عارف

..

اي اميد نا اميدي هاي من

بر تن خورشيد مي پيچد به ناز

چادر نيلوفري رنگ غروب

تک درختي خشک در پهناي دشت

تشنه مي ماند در اين تنگ غروب

از کبود آسمان هاي روشني

مي گريزد جانب آفاق دور

در افق بر لاله سرخ شفق

مي چکد از ابرها باران نور

مي گشايد دود شب آغوش خويش

زندگي را تنگ مي گيرد به بر

باد وحشي مي دود در کوچه ها

تيرگي سر مي شکد از بام و در

شهر مي خوابد به لالاي سکوت

اختران نجوا کنان بر بام شب

نرم نرمک باده مهتاب را

ماه مي ريزد درون جام شب

نيمه شب ابري به پهناي سپهر

مي رسد از راه و مي تازد به ماه

جغد مي خندد به روي کاج پير

شاعري مي ماند و شامي سياه

دردل تاريک اين شب هاي سرد

اي اميد نا اميدي هاي من

برق چشمان تو همچون آفتاب

مي درخشد بر رخ فرداي من

.........

عارف

.......